Wiarygodność Pism Nowego Testamentu

‘O jakiego rodzaju wiarygodność chodzi?” – zapytywał bystry recenzent pierwszego wydania niniejszej pracy, komentując w ten sposób jej tytuł.

Chodziło mu – jak sądzę – o to, że powinniśmy się raczej zajmować wiarygodnością Nowego Testamentu jako świadectwa samoobjawienia się Boga w Chrystusie

aniżeli jego wiarygodnością jako świadectwa dokumentującego zaistnienie pewnych faktów historycznych. Można by przyjąć taką sugestię.

Jednakże obie wspomniane kwestie są ze sobą ściśle powiązane – skoro bowiem chrześcijaństwo uznaje się za objawienie historyczne, to spojrzenie na jego ‘dokumenty założycielskie’

z punku widzenia krytyki historycznej nie pozostaje bez znaczenia.

Kiedy w roku 1943 ukazał się pierwsze wydane tej książki (mojego debiutu literackiego), byłem już od pewnego czasu wykładowcą na uniwersyteckim wydziale literatury klasycznej,

od dawna przyzwyczajonym do czytania Nowego Testamentu w jego klasycznym kontekście. I kiedy od czasu do czasu zapraszano mnie, bym wygłosił dla uczniów gimnazjalnych

i studentów odczyt na temat wiarygodności pism nowotestamentowych (szczególnie zaś zapisów ewangelijnych), moim zwyczajem stało się wykazanie słuchaczom,

iż powody dla których Nowy Testament uznaje się za tekst godny zaufania, wypadają bardzo korzystnie w porównaniu z racjami,

decydującymi o zaakceptowaniu autentyczności i wiarygodności wielu innych pism starożytnych.

To właśnie z takich dyskusji zrodził się szkic niniejszej książki

– fragment Przedmowy F. F. Bruce